Weeskindje Annie?
Door: Irina
Blijf op de hoogte en volg Irina
09 Mei 2014 | Nepal, Pokhara
Als je het leven van deze weeskinderen vergelijkt met het leven van het weeskindje Annie (je weet wel, dat roodharige meisje, dat zingt over morgen), zijn er een aantal overeenkomsten, maar meer verschillen. Dit komt uit het liedje: ‘Een zwaar bestaan’:
- ‘Altijd pap’ : in dit weeshuis is het meer: altijd dhal bat. Dat is rijst met linzenpap. De kinderen eten dat bijna elke dag, ‘s ochtends en ‘s avonds. Dat is niet alleen in het weeshuis, maar heel veel Nepalezen doen dat!
- ‘lege magen’: zeker geen lege magen voor deze kinderen: ze krijgen enorme borden rijst opgeschept. Ik snap nooit hoe zo’n klein kind zo’n enorm bord weg krijgt!
- ‘nooit een kusje, steeds een klap’: kusjes krijgen ze van de vrijwilligers. Klappen krijgen ze vooral op school!
- ‘alles koud en alles donker om je heen’: nou, donker is het er zeker zonder elektriciteit. Overal trouwens. Nu is het niet koud, maar in de winter hier lijkt het me zeker koud. De klaslokalen hebben niet eens deuren!
Ik ben hier zelf ondertussen helemaal gewend en m’n dag heeft nu een vaste indeling. Arianne, Diewertje en ik hebben het erg gezellig samen. Sinds dinsdag is Diewertje aangekomen vanaf Pachibaya en zij slaapt bij hetzelfde gastgezin als ik.
Om 10.00u zijn we bij de school om eerst de kinderen bijles te geven in de ochtend. Ze beginnen met de ochtendopening: een aantal rek- en strekoefeningen, een christelijk gebed in koor en tot slot zingen ze samen het Nepalese volkslied. De kinderen zien er piekfijn uit in hun mooie schooluniformpjes: de meisjes met vlechtjes en strikjes. De jongens hebben heel kort haar of krijgen op hun kop.
Rond 13:00 zijn we klaar en gaan we ergens wat drinken, even naar de supermarkt of iets anders doen.
Rond 16:00 zijn we terug bij het weeshuis om de kids te helpen met hun huiswerk en daarna lekker met ze te spelen.
19:00 is het donker en is het de bedoeling dat ik thuis ben. De wijk tussen het weeshuis en ons huis is de armste wijk in Pokhara en het is beter om daar niet in het donker te fietsen. Ik voel me zeker niet onveilig daar. Iedereen zegt je zelfs gedag, maar we zorgen toch dat we op tijd thuis zijn!
19:30 eten we bij het gastgezin
21:00/21:30 slapen
Het geven van bijles is best wel moeilijk. Het onderwijs is voor onze normen heel erg slecht!
Een klein voorbeeldje van een rekenles: de juffrouw die zelf bijna geen Engels kan schrijft op het bord: ‘What come before?’ en allerlei getallen, bijvoorbeeld 18. Dan moeten de kinderen 17 schrijven (dat komt voor 18 namelijk!).. Bij sommige kinderen zie ik in de schriftjes ‘19’ verschijnen (daar zit wel logica in), soms ook 31 of 23 of blijft het vakje helemaal leeg. Geen kind die de opdracht snapt. Aan het eind van de les schrijft de juf alle antwoorden zelf op het bord. Alle kinderen beginnen met gummen en schrijven deze antwoorden over. Huiswerk: schrijf deze sommen nog eens over. Dus…
Deze kinderen moeten we bijles geven. De slechtste van de klas komen naar ons toe om een uurtje bijles te krijgen. Sommigen herkennen de getallen nog niet eens. Sommigen kunnen wel alle tafels van 1 tot 10 opzeggen, maar kunnen niet een min som zo simpel als 70 min 3. Het is lastig om uit te leggen omdat ik geen Nepalees kan (ik kan wel tot 10 tellen, maar meer ook niet) en niet alle kinderen even goed Engels kunnen. Met steentjes of balletjes tekenen in het schrift komen we er vaak toch uit. Leuk als ze dan aan het eind van de les meer kunnen dan daarvoor!
Dit weekend ben ik op bezoek geweest bij Diewertje toen ze nog in het gastgezin in Pachibaya was. Daar hebben we samen (met Diewertje, Arianne en Gwen) in een guest house geslapen en heeft ze me haar gastfamilie laten zien en het project waar ze werkte. Het is daar totaal anders dan deze enorme stad: ze sliepen daar echt in een soort huisjes van koeienstront. Douchen kon niet: er was een ‘bucket shower’ (een emmer, zodat je die zelf over jezelf leeg kan gooien). Alles was een stuk primitiever! Haar gastfamilie was heel gastvrij en we kwamen direct terecht in een verjaardagfeest van een 84-jarige man. Dat is iets speciaals in het hindoeisme, dus er was een groots feest. Er waren allerlei offers en we aten lekkere rijstepap. Heel leuk om dit allemaal een keertje mee te maken!
De allergrootste verspilling in mijn enorme tas reisbagage tot nu toe:
- Wekker: ik slaap dus zoals ik hierboven zei om 21:00. Er is dan vaak geen elektriciteit en met een zaklamp lezen wordt je best wel snel zat. Ik ben vaak tussen 6:00 en 6:30 klaarwakker en ga dan lekker in het licht lezen. Ik heb m’n wekker nog nooit horen afgaan ;)
- Witte broeken: dom dom dom dom. Alles is hier smerig en stoffig. Als ik een witte broek aantrek, dan is die al vies voor ik bij de school ben! Daar heb ik helemaal niks aan.
Ik begin al lekker een kleurtje te krijgen (voor mijn doen he, dat hebben jullie waarschijnlijk al na 1 dag zon in Nederland!). Dat wil zeggen: alleen m’n gezicht en m’n armen. Hier in Nepal is het raar om je schouders en je knieen te laten zien. Ik heb daarom bijna altijd een lange of een ¾ broek aan en altijd een t-shirt met mouwtjes.
Morgen ga ik samen met Arianne en Diewertje raften. Ik heb er heel veel zin in!
Liefs
Ps. bij m'n vorige verslag staan een aantal foto's. Dat was een heel gedoe, daarom laat ik dat nu even zitten.
- ‘Altijd pap’ : in dit weeshuis is het meer: altijd dhal bat. Dat is rijst met linzenpap. De kinderen eten dat bijna elke dag, ‘s ochtends en ‘s avonds. Dat is niet alleen in het weeshuis, maar heel veel Nepalezen doen dat!
- ‘lege magen’: zeker geen lege magen voor deze kinderen: ze krijgen enorme borden rijst opgeschept. Ik snap nooit hoe zo’n klein kind zo’n enorm bord weg krijgt!
- ‘nooit een kusje, steeds een klap’: kusjes krijgen ze van de vrijwilligers. Klappen krijgen ze vooral op school!
- ‘alles koud en alles donker om je heen’: nou, donker is het er zeker zonder elektriciteit. Overal trouwens. Nu is het niet koud, maar in de winter hier lijkt het me zeker koud. De klaslokalen hebben niet eens deuren!
Ik ben hier zelf ondertussen helemaal gewend en m’n dag heeft nu een vaste indeling. Arianne, Diewertje en ik hebben het erg gezellig samen. Sinds dinsdag is Diewertje aangekomen vanaf Pachibaya en zij slaapt bij hetzelfde gastgezin als ik.
Om 10.00u zijn we bij de school om eerst de kinderen bijles te geven in de ochtend. Ze beginnen met de ochtendopening: een aantal rek- en strekoefeningen, een christelijk gebed in koor en tot slot zingen ze samen het Nepalese volkslied. De kinderen zien er piekfijn uit in hun mooie schooluniformpjes: de meisjes met vlechtjes en strikjes. De jongens hebben heel kort haar of krijgen op hun kop.
Rond 13:00 zijn we klaar en gaan we ergens wat drinken, even naar de supermarkt of iets anders doen.
Rond 16:00 zijn we terug bij het weeshuis om de kids te helpen met hun huiswerk en daarna lekker met ze te spelen.
19:00 is het donker en is het de bedoeling dat ik thuis ben. De wijk tussen het weeshuis en ons huis is de armste wijk in Pokhara en het is beter om daar niet in het donker te fietsen. Ik voel me zeker niet onveilig daar. Iedereen zegt je zelfs gedag, maar we zorgen toch dat we op tijd thuis zijn!
19:30 eten we bij het gastgezin
21:00/21:30 slapen
Het geven van bijles is best wel moeilijk. Het onderwijs is voor onze normen heel erg slecht!
Een klein voorbeeldje van een rekenles: de juffrouw die zelf bijna geen Engels kan schrijft op het bord: ‘What come before?’ en allerlei getallen, bijvoorbeeld 18. Dan moeten de kinderen 17 schrijven (dat komt voor 18 namelijk!).. Bij sommige kinderen zie ik in de schriftjes ‘19’ verschijnen (daar zit wel logica in), soms ook 31 of 23 of blijft het vakje helemaal leeg. Geen kind die de opdracht snapt. Aan het eind van de les schrijft de juf alle antwoorden zelf op het bord. Alle kinderen beginnen met gummen en schrijven deze antwoorden over. Huiswerk: schrijf deze sommen nog eens over. Dus…
Deze kinderen moeten we bijles geven. De slechtste van de klas komen naar ons toe om een uurtje bijles te krijgen. Sommigen herkennen de getallen nog niet eens. Sommigen kunnen wel alle tafels van 1 tot 10 opzeggen, maar kunnen niet een min som zo simpel als 70 min 3. Het is lastig om uit te leggen omdat ik geen Nepalees kan (ik kan wel tot 10 tellen, maar meer ook niet) en niet alle kinderen even goed Engels kunnen. Met steentjes of balletjes tekenen in het schrift komen we er vaak toch uit. Leuk als ze dan aan het eind van de les meer kunnen dan daarvoor!
Dit weekend ben ik op bezoek geweest bij Diewertje toen ze nog in het gastgezin in Pachibaya was. Daar hebben we samen (met Diewertje, Arianne en Gwen) in een guest house geslapen en heeft ze me haar gastfamilie laten zien en het project waar ze werkte. Het is daar totaal anders dan deze enorme stad: ze sliepen daar echt in een soort huisjes van koeienstront. Douchen kon niet: er was een ‘bucket shower’ (een emmer, zodat je die zelf over jezelf leeg kan gooien). Alles was een stuk primitiever! Haar gastfamilie was heel gastvrij en we kwamen direct terecht in een verjaardagfeest van een 84-jarige man. Dat is iets speciaals in het hindoeisme, dus er was een groots feest. Er waren allerlei offers en we aten lekkere rijstepap. Heel leuk om dit allemaal een keertje mee te maken!
De allergrootste verspilling in mijn enorme tas reisbagage tot nu toe:
- Wekker: ik slaap dus zoals ik hierboven zei om 21:00. Er is dan vaak geen elektriciteit en met een zaklamp lezen wordt je best wel snel zat. Ik ben vaak tussen 6:00 en 6:30 klaarwakker en ga dan lekker in het licht lezen. Ik heb m’n wekker nog nooit horen afgaan ;)
- Witte broeken: dom dom dom dom. Alles is hier smerig en stoffig. Als ik een witte broek aantrek, dan is die al vies voor ik bij de school ben! Daar heb ik helemaal niks aan.
Ik begin al lekker een kleurtje te krijgen (voor mijn doen he, dat hebben jullie waarschijnlijk al na 1 dag zon in Nederland!). Dat wil zeggen: alleen m’n gezicht en m’n armen. Hier in Nepal is het raar om je schouders en je knieen te laten zien. Ik heb daarom bijna altijd een lange of een ¾ broek aan en altijd een t-shirt met mouwtjes.
Morgen ga ik samen met Arianne en Diewertje raften. Ik heb er heel veel zin in!
Liefs
Ps. bij m'n vorige verslag staan een aantal foto's. Dat was een heel gedoe, daarom laat ik dat nu even zitten.
-
09 Mei 2014 - 15:44
Geerke:
Hee Irina!
Het klonk zo goed toen je in je eerdere reisverslag zei dat ze allemaal in het engels les kregen! maar dat valt dus een beetje tegen... kunnen de kinderen je ook verstaan als je engels praat of zit dat er dan ook niet echt in? wat is eigenlijk de reden dat ze niet gewoon in Nepalees les krijgen? in ieder geval klinkt het alsof je je wel vermaakt! en leuk dat je een gezellig groepje vrijwilligers hebt! veel plezier met raften! -
09 Mei 2014 - 17:41
Marlinda:
Wat een unieke ervaringen Irina, geniet nog van alles! Dat verjaardagsfeest van die man klonk heel bijzonder en nog veel meer! Ben benieuwd naar de foto's als je weer terug bent :) xx Marlinda -
09 Mei 2014 - 21:41
Ena:
Wat een ervaringen, Irina. Leuk hoor. En je relativeert het ook allemaal goed. Genietvan je verblijf daar.
Ena -
09 Mei 2014 - 22:49
Heather:
Haha zo vaak als wij Annie vroeger wel niet gekeken hebben! Gelukkig hebben die kindertjes het iets beter en krijgen ze ook nog eens bijles van jou. Ik ben blij dat alles zo goed verloopt daar en dat je zoveel leuke en interessante dingen meemaakt. Het lijkt mij geweldig daar te zitten ^^!
Liefs xx -
09 Mei 2014 - 23:36
Oma:
Hoi Irina ,weer een berichtje van mij ,ik vind je reisverslagen zo mooi !!!
wat heb je daar een ander leven (9uur naar bed kan je hier niet voorstellen)maar ik weet zeker dat je kindertjes heel blij met je zijn !!
fijn weekend met ze alle!!leuk hoor.
Kus van Oma -
10 Mei 2014 - 19:52
Elly:
Hee Irina,
Ja Annie: waar is die tijd gebleven. Je intro's in je reisverslagen zijn echt geweldig.
Geef de weeskinderen maar veel kusjes, maar dat is jou wel toevertrouwd.
Als ik het zo lees geniet je echt, fijn om te lezen!
Veel liefs, ook van Roland en we spreken elkaar morgen misschien,
Elly -
11 Mei 2014 - 10:30
Anita:
Hoi Irina,
Leuk om al die reisverslagen van jou te lezen. Wel een heel ander leven hoor! Daar kan je je eigenlijk geen voorstelling van maken met al die luxe hier. Veel plezier met het raften en tot het volgende verslag!
Groetjes,
Anita -
13 Mei 2014 - 13:03
Tamara:
Hoi Irina,
Wat een bijzondere dingen maak jij egenlijk mee. Gek om ineens allerlei dingen niet te hebben waar wij zo aan gewend zijn.
Misschien kun je de kindjes nog een liedje van Annie leren :)
Wat een lange dagen maken die kinderen. En jij ook!
Heel veel plezier!
Liefs,
Tamara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
