Welke chaos?
Door: Irina
Blijf op de hoogte en volg Irina
23 Mei 2014 | Nepal, Kathmandu
Terug in de chaotische hoofdstad Kathmandu, maar alles is anders. Het getoeter om me heen hoor ik nog wel, maar het doet me verder niks meer. Ik weet namelijk dat ze met het getoeter gewoon bedoelen: 'joh, ik ga je zo passeren, dat je het even weet!' Alle mensen die van alles aan me willen verkopen maken ook geen indruk meer. No thanks is m'n standaard zin, maar ik kan het ondertussen ook in het Nepalees. De duizend winkeltjes in deze straat zijn nu alleen maar leuk in plaats van te veel. Het is hier wel duidelijk drukker dan in Pokhara. De stad is ook zeker niets veranderd, maar ik wel!
Ook in de laatste week heb ik nog een hoop nieuwe dingen gezien en gedaan in pokhara! Ik zal het even (in het kort) langs gaan.
Allereerst ben ik zaterdag (dat is hier de enige vrije dag) met de kinderen van het weeshuis mee gegaan naar de kerk. Binod (de eigenaar van het weeshuis) en zijn vrouw zijn christelijk, dus alle kinderen in het weeshuis automatisch ook. We zouden met de schoolbus gaan, maar.. er bleek te weinig benzine te zijn en het geld was ook op. Uiteindelijk hebben Arianne en ik de benzine betaald en konden we op weg! De kerk was eigenlijk gewoon één grote zaal. De vrouwen moesten links zitten en de mannen rechts. Wij als gasten kregen een stoel, maar de rest van de kerkgangers zat op z'n knieën. Alle vrouwen bedekten hun hoofd met een sjaal (oeps, die had ik niet mee!) De dienst begon toen de kerk nog maar half vol was. De uren erna bleven er steeds mensen binnen druppelen. Eerst begon de hele kerk 'praise the lord' te roepen en dat wel duizend keer achter elkaar, met steeds meer lawaai en lichaamsbewegingen. De armen gingen in de lucht en niemand zat meer stil. Ik vroeg me direct af waar ik beland was... Daarna werd er veel gezongen. Er werden ook stukken uit de bijbel voorgelezen. Op gegeven moment begonnen er mensen te huilen. Alles straalde zoveel wanhoop uit! Ook degene voorin begon huilend een verhaal in de microfoon. Alles gebeurde met veel bewegingen, maar wel op de knieën: dus stel je een soort springen voor maar dan op je knieën. Het is heel moeilijk uit te leggen, maar in ieder geval heel anders dan we in Nederland gewend zijn. Het duurde uiteindelijk van 9:30 tot 14:30. Wij waren daarom heel blij toen we daar weer weg gingen. Iedereen bedankten ons voor onze aanwezigheid en 'praise the lord'. Leuk om gezien te hebben, maar nooit een tweede keer!
Op zondag gingen Diewertje en ik een lange fietstocht maken naar een bijzonder Tibetaans klooster bergop. Het zou ongeveer 2,5 uur fietsen zijn. Het was daarom voor ons een flinke verrassing toen we het klooster na een uur al zagen! Het was een enorm klooster met heel veel kleine monnikjes. Die gingen ook naar school in het klooster, maar waren nu vrij. Sommigen waren daarom aan het voetballen, maar de meesten zaten te chillen in de tv-room. Omdat ik nogal wat tijd over had ben ik ook naar een museum geweest, een soort aquaduct en naar nog een (kleiner) Tibetaans klooster.
Verder kwamen Diewertje en ik er deze week achter dat onze gastmoeder geweldig goed is in skipbo (een kaartspelletje). We zijn gewaarschuwd dat alle Nepalezen valsspelen, maar ik heb haar er niet op kunnen betrappen. Zij, (maar ook haar broer), is bloedfanatiek. Ze heeft wel alle potjes gewonnen...
Op woensdag en donderdag heb ik afscheid genomen van de twee weeshuizen. Ik had voor alle kinderen nog een klein cadeautje (wat te snoepen en een barbie/jongens potlood). De kinderen vinden het heel jammer dat je weg gaat, maar ze zijn ook helemaal niet emotioneel. Ze hebben al zoveel vrijwilligers gezien, dat ze eigenlijk gewoon verder gaan waar ze mee bezig waren. En volgens mij is dat prima zo! Ik heb een fantastische tijd gehad in m'n gastgezin en bij het werk, maar ik vond een maand hier geweest zijn precies een goede tijd! Ik weet wel nu al zeker dat deze ervaring me altijd zal bijblijven!
Tot slot had ik donderdag nog een speciaal bezoek: ik mocht met een dokter mee komen kijken in het opleidingsziekenhuis in Pokhara. Nadat ik de dokter had ontmoet werd ik direct meegenomen naar de kinderafdeling. Daar ontmoette ik 2 studentes: één net als ik in het vierde jaar van haar studie en de ander nog wat verder. We gingen meteen een patientenkamer in: 'kijk een patiënt met Henoch schonlein purpura, wil je voelen?' Ik dacht nog even snel na (dat is auto-immuun dus niet besmettelijk, maarja wel een beetje gek voor dat meisje!) en besloot het toch maar te doen. De dokter en de twee studenten namen me het hele ziekenhuis door en lieten me alle 'interessante casussen' zien. De dossiers van de patiënten lagen gewoon op het voeteneind van het bed, dus ze sloegen gewoon alles open. Op geven moment vroegen ze of ik de CT scan wilde zien van een patient (met mutiple myeloom voor de kenners) Ik dacht dus dat we op weg zouden gaan naar een computer, maar niet dus! Ze haalden gewoon een afdruk uit het nachtkastje. Op dat moment ben ik gaan opletten of ik ergens computers zag. Ik heb in het hele ziekenhuis geen één computer gezien (misschien zijn ze er wel, maar dan erg goed verstopt :p). De dokter was zelf ook in Nederland geweest en vertelde vol bewondering dat onze ziekenhuizen net hotels leken en dat voor de kinderen de hele afdeling vrolijk was gemaakt. Toen ik vertelde dat we in Nederland zelfs speciale clowns in het ziekenhuis hebben, waren ze hier dan ook erg verbaast! Ik kon me in dit ziekenhuis ook over van alles verbazen: dat er bijvoorbeeld 5 vrouwen in één kamer kunnen bevallen... Maar ook bijvoorbeeld dat het ziekenhuis midden in een mooi natuurgebied lag. Vanaf de patientenkamers had je een geweldig uitzicht! Het klikte erg goed en ze konden al m'n vragen beantwoorden. Ik heb ook contactgegevens uitgewisseld. Wie weet heb ik daar later nog wat aan!
Tot slot: weer de 8-uur durende busreis terug naar Kathmandu.
Wat er zoal kan gebeuren tijdens zo'n reis:
- 5 min nadat je onderweg bent, moet er al getankt worden. Waarom zou je dat vooraf doen?
- de bus chauffeur kan fruit nodig hebben en daarom even bij een kraampje langs de weg stoppen en later met een zak fruit de bus in komen lopen (zonder uitleg).
- de band kan lek gaan.. En dat gebeurt vaak met deze slechte wegen. Ze verwisselen die dan zelf!
- er kan iemand in de bus komen die hout gehakt heeft in het bos.
Dit moet dan eerst op het dak geladen worden.
En ja, deze voorbeelden zijn allemaal uit eigen ervaring!
Geen Nepalees die zich hier druk over kan maken, maar ik vraag me toch elke keer af wat er nu weer aan de hand is. Toch een beetje de Nederlandse instelling...
Goed, nu dus terug in het niet meer te drukke Kathmandu. Morgenochtend 6:15 is Dennis in Kathmandu. Ben heel erg benieuwd wat hij van deze stad en dit land vindt!
Ook in de laatste week heb ik nog een hoop nieuwe dingen gezien en gedaan in pokhara! Ik zal het even (in het kort) langs gaan.
Allereerst ben ik zaterdag (dat is hier de enige vrije dag) met de kinderen van het weeshuis mee gegaan naar de kerk. Binod (de eigenaar van het weeshuis) en zijn vrouw zijn christelijk, dus alle kinderen in het weeshuis automatisch ook. We zouden met de schoolbus gaan, maar.. er bleek te weinig benzine te zijn en het geld was ook op. Uiteindelijk hebben Arianne en ik de benzine betaald en konden we op weg! De kerk was eigenlijk gewoon één grote zaal. De vrouwen moesten links zitten en de mannen rechts. Wij als gasten kregen een stoel, maar de rest van de kerkgangers zat op z'n knieën. Alle vrouwen bedekten hun hoofd met een sjaal (oeps, die had ik niet mee!) De dienst begon toen de kerk nog maar half vol was. De uren erna bleven er steeds mensen binnen druppelen. Eerst begon de hele kerk 'praise the lord' te roepen en dat wel duizend keer achter elkaar, met steeds meer lawaai en lichaamsbewegingen. De armen gingen in de lucht en niemand zat meer stil. Ik vroeg me direct af waar ik beland was... Daarna werd er veel gezongen. Er werden ook stukken uit de bijbel voorgelezen. Op gegeven moment begonnen er mensen te huilen. Alles straalde zoveel wanhoop uit! Ook degene voorin begon huilend een verhaal in de microfoon. Alles gebeurde met veel bewegingen, maar wel op de knieën: dus stel je een soort springen voor maar dan op je knieën. Het is heel moeilijk uit te leggen, maar in ieder geval heel anders dan we in Nederland gewend zijn. Het duurde uiteindelijk van 9:30 tot 14:30. Wij waren daarom heel blij toen we daar weer weg gingen. Iedereen bedankten ons voor onze aanwezigheid en 'praise the lord'. Leuk om gezien te hebben, maar nooit een tweede keer!
Op zondag gingen Diewertje en ik een lange fietstocht maken naar een bijzonder Tibetaans klooster bergop. Het zou ongeveer 2,5 uur fietsen zijn. Het was daarom voor ons een flinke verrassing toen we het klooster na een uur al zagen! Het was een enorm klooster met heel veel kleine monnikjes. Die gingen ook naar school in het klooster, maar waren nu vrij. Sommigen waren daarom aan het voetballen, maar de meesten zaten te chillen in de tv-room. Omdat ik nogal wat tijd over had ben ik ook naar een museum geweest, een soort aquaduct en naar nog een (kleiner) Tibetaans klooster.
Verder kwamen Diewertje en ik er deze week achter dat onze gastmoeder geweldig goed is in skipbo (een kaartspelletje). We zijn gewaarschuwd dat alle Nepalezen valsspelen, maar ik heb haar er niet op kunnen betrappen. Zij, (maar ook haar broer), is bloedfanatiek. Ze heeft wel alle potjes gewonnen...
Op woensdag en donderdag heb ik afscheid genomen van de twee weeshuizen. Ik had voor alle kinderen nog een klein cadeautje (wat te snoepen en een barbie/jongens potlood). De kinderen vinden het heel jammer dat je weg gaat, maar ze zijn ook helemaal niet emotioneel. Ze hebben al zoveel vrijwilligers gezien, dat ze eigenlijk gewoon verder gaan waar ze mee bezig waren. En volgens mij is dat prima zo! Ik heb een fantastische tijd gehad in m'n gastgezin en bij het werk, maar ik vond een maand hier geweest zijn precies een goede tijd! Ik weet wel nu al zeker dat deze ervaring me altijd zal bijblijven!
Tot slot had ik donderdag nog een speciaal bezoek: ik mocht met een dokter mee komen kijken in het opleidingsziekenhuis in Pokhara. Nadat ik de dokter had ontmoet werd ik direct meegenomen naar de kinderafdeling. Daar ontmoette ik 2 studentes: één net als ik in het vierde jaar van haar studie en de ander nog wat verder. We gingen meteen een patientenkamer in: 'kijk een patiënt met Henoch schonlein purpura, wil je voelen?' Ik dacht nog even snel na (dat is auto-immuun dus niet besmettelijk, maarja wel een beetje gek voor dat meisje!) en besloot het toch maar te doen. De dokter en de twee studenten namen me het hele ziekenhuis door en lieten me alle 'interessante casussen' zien. De dossiers van de patiënten lagen gewoon op het voeteneind van het bed, dus ze sloegen gewoon alles open. Op geven moment vroegen ze of ik de CT scan wilde zien van een patient (met mutiple myeloom voor de kenners) Ik dacht dus dat we op weg zouden gaan naar een computer, maar niet dus! Ze haalden gewoon een afdruk uit het nachtkastje. Op dat moment ben ik gaan opletten of ik ergens computers zag. Ik heb in het hele ziekenhuis geen één computer gezien (misschien zijn ze er wel, maar dan erg goed verstopt :p). De dokter was zelf ook in Nederland geweest en vertelde vol bewondering dat onze ziekenhuizen net hotels leken en dat voor de kinderen de hele afdeling vrolijk was gemaakt. Toen ik vertelde dat we in Nederland zelfs speciale clowns in het ziekenhuis hebben, waren ze hier dan ook erg verbaast! Ik kon me in dit ziekenhuis ook over van alles verbazen: dat er bijvoorbeeld 5 vrouwen in één kamer kunnen bevallen... Maar ook bijvoorbeeld dat het ziekenhuis midden in een mooi natuurgebied lag. Vanaf de patientenkamers had je een geweldig uitzicht! Het klikte erg goed en ze konden al m'n vragen beantwoorden. Ik heb ook contactgegevens uitgewisseld. Wie weet heb ik daar later nog wat aan!
Tot slot: weer de 8-uur durende busreis terug naar Kathmandu.
Wat er zoal kan gebeuren tijdens zo'n reis:
- 5 min nadat je onderweg bent, moet er al getankt worden. Waarom zou je dat vooraf doen?
- de bus chauffeur kan fruit nodig hebben en daarom even bij een kraampje langs de weg stoppen en later met een zak fruit de bus in komen lopen (zonder uitleg).
- de band kan lek gaan.. En dat gebeurt vaak met deze slechte wegen. Ze verwisselen die dan zelf!
- er kan iemand in de bus komen die hout gehakt heeft in het bos.
Dit moet dan eerst op het dak geladen worden.
En ja, deze voorbeelden zijn allemaal uit eigen ervaring!
Geen Nepalees die zich hier druk over kan maken, maar ik vraag me toch elke keer af wat er nu weer aan de hand is. Toch een beetje de Nederlandse instelling...
Goed, nu dus terug in het niet meer te drukke Kathmandu. Morgenochtend 6:15 is Dennis in Kathmandu. Ben heel erg benieuwd wat hij van deze stad en dit land vindt!
-
23 Mei 2014 - 17:20
Inge:
Heeee lieve Irina! Wat leuk om al je verslagen te lezen! Lijkt me wel bizar hoor, niet altijd elektriciteit enzo. Veel plezier nog met Dennis. X Inge -
23 Mei 2014 - 17:24
Angela:
Heey Irina,
Wat een leuk verhaal weer vol avonturen! Fijn dat je het zo leuk heb gehad daar en wat supertof dat je met een dokter heb mogen meelopen daar! Nou geniet van je laatste week daar nog met Dennis en tot in Leiderdorp! :) xxx -
23 Mei 2014 - 17:36
Sten:
Haha wat een geweldig verhaal weer Irien! Wat maak je die wereld van verschil toch weer op een leuke manier duidelijk. Veel plezier komend weekje nog, ook voor Dennis. Kan stiekem niet wachten je weer op te halen op het vliegveld hoor! Groetjes, je broertje -
23 Mei 2014 - 21:42
Ena:
Geweldige ervaring heb je gehad. Dat zal je zeker wel bijblijven. Nog veel plezier met Dennis en geniet er nog maar even van. Groet, Ena -
23 Mei 2014 - 22:36
Lijda:
Hoi Irina Leuk je verslag te lezen!
Je weet inmiddels hoe je een kip moet slachten !
Kakkerlakken moet vangen .
Hoe lang de kerk dienst duurt!!!!!!!
Hoe ze werken in t ziekenhuis.
en nog veel meer !!!!!!
Nog een fijne vak. met Dennis
groetjes Huib - Lijda
p.s Je Broertttttttttttttie mis je!!!!! -
26 Mei 2014 - 10:43
Rianne:
Haha prachtig verhaal weer! Veel plezier nog met Dennis deze week! Wanneer komen jullie terug?
Dikke kus vanuit Nederland! -
27 Mei 2014 - 21:42
Tiny:
Hallo Irina
Jeetje wat een verhaal zeg wat heb jij een hoop mee gemaakt daar . Maar wel en hele ervaring . En nu komt Dennis naar je toe dat is wel heerlijk he Je zal hem best wel gemist hebben .Al had je daar bijna niet de tijd voor .Nou Irina en Dennis nog een fijne tijd geniet er van . Heel veel liefs uit Delft xxxTiny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
